Budowa pierwotna łodygi to charakterystyczny układ jej tkanek powstały w wyniku działania stożka wzrostu łodygi. Można wyróżnić epidermę, która pełni funkcję ochronną i uczestniczy w wymianie gazowej poprzez aparaty szparkowe, korę pierwotną, która zbudowana jest z tkanki miękiszowej i zawiera chloroplasty w zewnętrznej części. W jej obrębie można także spotkać tkanki wzmacniające. Ostatnią charakterystyczną częścią w budowie pierwotnej jest walec osiowy, który znajduje się w centralnej części łodygi, składa się głównie z tkanek przewodzących ułożonych w formę pierścienia. Pomiędzy drewnem a łykiem może znajdować się kambium, które może umożliwić wtórny przyrost łodygi na grubość.
W budowie wtórnej łodygi charakterystyczny układ tkanek powstaje w wyniku działania kambium i felogenu. Rośliny zielne nie mają przyrostów wtórnych, natomiast rośliny drzewiaste intensywnie przyrastają wtórnie. Wytwarza się u nich więc kambium, którego intensywne dzielenie się powoduje odkładanie się wtórnych tkanek przewodzących. Funkcję okrywającą przejmuje korkowica.
Wtórny przyrost rośliny na grubość jest możliwe dzięki kambium, które wytwarza wtórne tkanki przewodzące, drewno i łyko. Działanie felogenu skutkuje powstaniem korkowicy, czyli wtórnej tkanki okrywającej.
Budowa pierwotna łodygi ulega zmianie poprzez powstawanie merystemów wtórnych, kambium i felogenu. Następnie wytwarza się drewno po wewnętrznej stronie pierścienia kambium i łyka wtórne po zewnętrznej stronie pierścienia kambium. Efektem jest zwiększenie się obwodu łodygi, a epiderma i kora pierwotna odpadają. Na koniec wytwarza się wtórna tkanka okrywająca.