Średniowieczny autor nazywa siebie nędznym, ponieważ w wiekach średnich panowało przekonanie o tym, że człowiek jest istotą niedoskonałą i grzeszną. Tekst wpisuje się w ramy tej epoki, ponieważ jego twórca umniejsza się i korzy przed Bogiem.
Dopiero humaniści przywrócili antyczną myśl, która zakładała, że człowiek jest istotą doskonałą i znajduje się w centrum zainteresowania.