1. Wśród anionów obecnych w wodzie oceanicznej największe stężenie mają jony chlorkowe, a w wodach śródlądowych – jony wodorowęglanowe. → prawda (P)
2. Gotowanie wody słodkiej powoduje obniżenie jej mineralizacji, ale gotowanie wody oceanicznej nie obniża jej zasolenia. → prawda (P)
3. Gotowanie wody słodkiej prowadzi do całkowitego usunięcia z niej jonów wapnia i magnezu. → fałsz (F)
Woda oceaniczna i śródlądowa różnią się składem, co przekłada się na ich właściwości. Woda oceaniczna jest bardzo słona ze względu na dużą ilość soli – głównie chlorków i jodków. Stanowią one główny składnik soli w morzu. Wody śródlądowe (rzeki, jeziora) są mniej słone i nie zawierają tak wysokiego stężenia soli. Najwięcej jest w nich anionów wodorowęglanowych i siarczanowych.
Gotowanie słodkiej wody nie zmienia mineralizacji ani zasolenia, ponieważ w takiej wodzie nie ma dużo składników. Gotowanie wody słodkiej powoduje tylko parowanie wody, te same minerały pozostają rozpuszczone. Woda oceaniczna ma duże ilości soli, gotowanie nie obniży jej zasolenia. Parowanie może skoncentrować sole – odparowanie wody powoduje zwiększenie stężenia soli.
Gotowanie wody słodkiej nie spowoduje całkowitego usunięcia z niej jonów wapnia i magnezu. Gotowanie polega na parowaniu wody – minerały nie odparowują. W trakcie gotowania może dojść do niedużego obniżenia zawartości tych jonów wodzie, co przekłada się jedynie na zmniejszoną twardość.