Konstytucja marcowa, uchwalona w 1921 roku, wprowadziła w Polsce ustrojową monarchię parlamentarną. Na jej mocy Polska była kierowana przez prezydenta, a władzę ustawodawczą sprawował dwuizbowy parlament – Sejm i Senat. Prezydent był wybierany w wyborach powszechnych na siedmioletnią kadencję i miał prawo do weta wobec ustaw uchwalonych przez Sejm. Rząd powstawał na podstawie decyzji prezydenta i musiał cieszyć się zaufaniem parlamentu. Sejm miał 460 posłów, wybieranych na czteroletnią kadencję w wyborach powszechnych. Senat składał się z 111 senatorów, którzy byli wybierani w wyborach pośrednich. Konstytucja marcowa była ważna do 1935 roku, kiedy to została zastąpiona przez konstytucję kwietniową.
Konstytucja marcowa była pierwszą polską konstytucją po odzyskaniu niepodległości. Ustalała ona ustrój Polski na bazie monarchii parlamentarnej, w której królem był naczelnik państwa, a władzę ustawodawczą sprawował parlament dwuizbowy. Prezydent pełnił funkcję głowy państwa i miał prawo do veta wobec ustaw uchwalonych przez Sejm. Rząd był odpowiedzialny przed parlamentem, a jego członkowie byli powoływani przez prezydenta. Sejm składał się z 460 posłów wybieranych w wyborach powszechnych, a Senat z 111 senatorów wybieranych pośrednio. Konstytucja ta była ważna do 1935 roku, kiedy to została zastąpiona przez konstytucję kwietniową, która wprowadzała w Polsce rządy autorytarne.