Polityka władz polskich wobec mniejszości narodowych międzywojennej Polski była skomplikowana i zmieniała się w zależności od okresu. Ogólnie jednak władze polskie dążyły do asymilacji mniejszości narodowych, tj. przekształcania ich w Polaków poprzez narzucanie im języka polskiego, kultury i wartości narodowych. Jednocześnie, władze polskie starały się zachować pewną autonomię i odrębność mniejszości narodowych poprzez np. tworzenie odrębnych jednostek administracyjnych, szkół czy organizacji kulturalnych.
Polityka władz polskich wobec mniejszości narodowych była związana z koncepcją tzw. państwa jednonarodowego, w którym wszyscy mieszkańcy mieliby być Polakami. W ramach tej koncepcji władze polskie dążyły do asymilacji mniejszości narodowych, a zwłaszcza niemieckiej i żydowskiej. Polityka ta była skrajnie nacjonalistyczna i prowadziła do poważnych konfliktów między Polakami a mniejszościami. Wobec mniejszości ukraińskiej polityka ta była bardziej zmienna i czasami była łagodniejsza, a czasami bardziej represyjna, w zależności od sytuacji politycznej i konfliktów etnicznych. W każdym razie polityka asymilacyjna doprowadziła do utraty tożsamości kulturowej i językowej wielu mniejszości narodowych i wzbudziła głębokie niezadowolenie i frustrację wśród nich.