Społeczeństwo międzywojennej Polski charakteryzowało się zróżnicowaniem etnicznym, religijnym i kulturowym. Największą grupą byli Polacy, ale istniały także mniejszości narodowe, takie jak Niemcy, Ukraińcy, Białorusini, Żydzi i inni. Społeczeństwo było podzielone na różne grupy społeczne, w tym na chłopów, robotników, inteligencję oraz arystokrację.
Władze międzywojennej Polski miały problemy związane z mniejszościami narodowymi. Początkowo podejmowały próby asymilacji i polonizacji mniejszości, ale w latach 30. XX wieku nastąpił zwrot w polityce wobec mniejszości, polegający na przyznaniu im pewnych praw i swobód, takich jak możliwość używania języka ojczystego, zakładanie szkół czy kultywowanie tradycji kulturowych. Jednakże, pomimo pewnych ustępstw, mniejszości narodowe nadal spotykały się z dyskryminacją i niechęcią ze strony części Polaków, co często prowadziło do konfliktów i napięć między różnymi grupami społecznymi.