Struktura narodowościowa Polski międzywojennej była bardzo zróżnicowana. Obok Polaków, którzy stanowili zdecydowaną większość, żyli tam także mniejszości narodowe, takie jak Niemcy, Ukraińcy, Białorusini, Żydzi, Rosjanie, Litwini, Czechosłowacy i inne. Każda z tych grup narodowych posiadała swoje specyficzne cechy kulturowe i językowe, co wpływało na kształtowanie się tożsamości narodowej i politycznej.
Struktura narodowościowa Polski międzywojennej nie pokrywała się ze strukturą wyznaniową, ponieważ wśród mniejszości narodowych, które zamieszkiwały Polskę, panowała duża różnorodność wyznań. Na przykład wśród Ukraińców i Białorusinów dominowali wyznawcy prawosławia, a wśród Żydów judaizm, podczas gdy wśród Niemców dominowali ewangelicy i katolicy. Ponadto wielu mieszkańców Polski międzywojennej, niezależnie od ich narodowości, było bezwyznaniowych lub wyznawało inne religie. W ten sposób struktura narodowościowa Polski była bardziej złożona niż struktura wyznaniowa, co wpłynęło na kształtowanie się polityki wobec mniejszości narodowych.
Struktura narodowościowa Polski międzywojennej była wynikiem historii politycznej i społecznej kraju, a także zmian terytorialnych, które miały miejsce w czasie I wojny światowej i po jej zakończeniu. Wiele grup narodowych osiedliło się na ziemiach polskich na skutek migracji lub granicznych ustaleń politycznych. Zróżnicowanie wyznaniowe wynikało z różnic w kulturze i tradycji, które kształtowały się przez wieki. W wyniku tego Polacy mieli do czynienia z wieloma mniejszościami o odmiennych zwyczajach i wierzeniach, co wpłynęło na złożoność stosunków między grupami narodowościowymi.