W dwudziestoleciu międzywojennym Polska była państwem młodym i słabym militarnie, co wpływało na jej położenie międzynarodowe. Polska prowadziła politykę sojuszniczą z Wielką Brytanią i Francją, która miała na celu ochronę przed agresją ze strony Niemiec i Rosji Sowieckiej. W wyniku działań dyplomatycznych Polska uzyskała wsparcie międzynarodowe w kwestii granic z Niemcami i ZSRR. Polska była aktywna na forum Ligi Narodów, a także brała udział w rozmowach międzynarodowych dotyczących rozbrojenia oraz przeciwdziałania konfliktom zbrojnym. Mimo to, wobec braku silnej armii i niekorzystnego położenia geograficznego, Polska była narażona na zagrożenia ze strony swoich potencjalnych wrogów.
Po odzyskaniu niepodległości w 1918 roku Polska była państwem młodym i słabym militarnie. Mimo to musiała stawić czoła trudnym wyzwaniom w polityce zagranicznej, takim jak ustalanie granic i zabezpieczanie swojego terytorium przed agresją ze strony potencjalnych wrogów. Polska prowadziła politykę sojuszniczą z Wielką Brytanią i Francją, licząc na wsparcie tych mocarstw w przypadku konfliktu z Niemcami lub Rosją. Polska aktywnie uczestniczyła w działaniach dyplomatycznych, aby zabezpieczyć swoje granice i uzyskać poparcie międzynarodowe. W wyniku tych działań Polska uzyskała gwarancje granic z Niemcami i ZSRR w traktatach z Locarno (1925) i Rygą (1921). Polska była także aktywnym uczestnikiem Ligi Narodów oraz działań zmierzających do rozbrojenia i przeciwdziałania konfliktom zbrojnym. Mimo to, brak silnej armii oraz niekorzystne położenie geograficzne Polski (pomiędzy dwoma potężnymi mocarstwami: Niemcami i ZSRR) sprawiały, że Polska była narażona na zagrożenia ze strony swoich potencjalnych wrogów.