W okresie międzywojennym Polska miała dwie ustawy zasadnicze: Konstytucję Marcową z 1921 roku i Konstytucję kwietniową z 1935 roku. Obie ustawy miały różnice w kwestii ustrojowej. Konstytucja Marcowa ustanowiła ustrój republikański z prezydentem jako najwyższym organem państwowym, podczas gdy Konstytucja kwietniowa wprowadziła ustrój sanacyjny, który składał się z prezydenta, rządu i sejmu. W Konstytucji kwietniowej ograniczono również wolności obywatelskie i prawo wyborcze.
Konstytucja Marcowa z 1921 roku, która była pierwszą ustawą zasadniczą II RP, ustanowiła ustrój republikański, w którym najwyższym organem państwowym był prezydent, który miał szerokie kompetencje, w tym m.in. mianowanie premiera i rozwiązanie parlamentu. Konstytucja ta wprowadziła także wolność słowa, zgromadzeń i zrzeszania się, a także prawo wyborcze dla kobiet.
Konstytucja kwietniowa z 1935 roku wprowadziła ustrój sanacyjny, który składał się z prezydenta, rządu i sejmu. Prezydent miał ograniczone uprawnienia, a jego rola była bardziej ceremonialna niż w Konstytucji Marcowej. Rząd miał większe uprawnienia, a sejm był jednoizbowy. Konstytucja ta wprowadziła również zmiany w kwestii wolności obywatelskich, m.in. wprowadzając cenzurę prasy i ograniczając wolność słowa. Prawo wyborcze było również ograniczone, a głosować mogli tylko ci, którzy spełniali określone wymagania.