Polska delegacja na konferencji pokojowej w 1919 roku przedstawiła kilka argumentów, aby uzasadnić konieczność przyłączenia Górnego Śląska do Polski. Wśród nich były: fakt, że Śląsk Górny był najcenniejszym z krajów, które nie wchodziły do państwa polskiego w 1772 roku, historia Śląska jako ziemi polskiej aż do XIV wieku, a także procent Polaków zamieszkujących terytorium, który według oficjalnej statystyki polskiej wynosił 67%, ale w rzeczywistości był o wiele wyższy i w niektórych regionach osiągał nawet 90%. Ponadto polska delegacja podkreślała znaczenie Śląska Górnego z punktu widzenia ekonomicznego, jako regionu kopalnianego, który w stosunku do ogólnej produkcji niemieckiej dawał 23% węgla, 49% ołowiu i 67% cynku.
Polska delegacja na konferencji pokojowej w 1919 roku przedstawiła argumenty, które miały uzasadnić konieczność przyłączenia Górnego Śląska do Polski. Polska delegacja podkreślała, że Górny Śląsk był ziemią polską aż do XIV wieku, kiedy jego książęta polskiego domu Piastów uznali zwierzchnictwo króla czeskiego, a później cesarstwa niemieckiego. Następnie, w ciągu kolejnych wieków terytorium to ulegało stopniowej germanizacji. Polska delegacja argumentowała także liczną obecność Polaków na terenie Śląska, która była o wiele większa niż wynikało to z oficjalnej statystyki. Ponadto delegacja podkreślała znaczenie Górnego Śląska z punktu widzenia ekonomicznego, jako regionu kopalnianego, który miał ogromne znaczenie dla niemieckiej gospodarki.