W okresie międzywojennym w polskiej architekturze można wyróżnić kilka głównych nurtów. Pierwszy to modernizm, który charakteryzował się przede wszystkim funkcjonalnością i minimalizmem formy. Cechowały go proste, geometryczne kształty, jasne elewacje oraz nawiązania do awangardowych trendów europejskich. Drugim nurtem była neoklasycystyczna szkoła lwowska, która czerpała z form architektury klasycznej, łącząc je jednak z nowoczesnymi rozwiązaniami konstrukcyjnymi. Trzecim nurtem był tzw. styl zakopiański, który nawiązywał do tradycji góralskiej architektury drewnianej, łącząc ją z elementami secesyjnymi i funkcjonalnymi. Wreszcie czwartym nurtem było tzw. narodowe kierunki, które nawiązywały do polskiej tradycji i kultury ludowej, łącząc je z elementami nowoczesnymi.
Modernizm to kierunek, który pojawił się w Europie na przełomie XIX i XX wieku. Charakteryzował się minimalizmem formy, funkcjonalnością oraz wykorzystaniem nowych technologii i materiałów. W Polsce pojawił się na początku lat 20. i szybko zdobył popularność w architekturze, sztuce użytkowej oraz designie.
Neoklasycystyczna szkoła lwowska to kierunek, który narodził się w Krakowie i Lwowie w latach 20. XX wieku. Charakteryzowała się nawiązywaniem do architektury klasycznej, zwłaszcza do renesansu i baroku, łącząc ją z nowoczesnymi rozwiązaniami konstrukcyjnymi.
Styl zakopiański to kierunek, który powstał w Zakopanem na przełomie XIX i XX wieku. Charakteryzował się nawiązywaniem do tradycji góralskiej architektury drewnianej, zwłaszcza podhalańskiej, łącząc ją z elementami secesyjnymi oraz funkcjonalnymi.
Narodowe kierunki to kierunek, który nawiązywał do polskiej tradycji i kultury ludowej, łącząc ją z elementami nowoczesnymi. W architekturze charakteryzował się wykorzystaniem motywów związanych z historią, kulturą i sztuką polską, zwłaszcza z okresu przedrozbiorowego i romantyzmu.