Znaczenie magnaterii wzrosło, ponieważ dość łatwo odbudowywali swoje straty po latach wojen. Niektórzy magnaci uzależniali od siebie mniej zamożną szlachtę, która musiała polegać na nich w przypadku utraty majątku. W zamian za środki do życia szlachcice zobowiązali się na przykład głosować pod dyktando swoich chlebodawców. Zdarzało się, że król powierzał magnatom urzędy, które sprawowali dożywotnio. Magnateria starała się maksymalnie ograniczać swobodę króla, który musiał przystawać na ich naciski. W przeciwnym razie istniało ryzyko, że urażony magnat zwróci się przeciwko władcy i zacznie układać się z jego przeciwnikami.
Magnateria w XVII wieku była bardzo zróżnicowana. Niektórzy jej przedstawiciele mieli kilkadziesiąt wsi, niektórzy nawet kilkaset. Jedni byli wierni Rzeczpospolitej, inni woleli skupiać się na swoich własnych interesach. Z reguły byli to ludzie zamożni, wykształceni; nierzadko byli poliglotami i znali osobiście zagranicznych monarchów.