Odrodzenie to okres w kulturze i sztuce, który w Polsce przypada na XVI i XVII wiek (narodził się we Włoszech). Jego przedstawiciele wzywali do powrotu do wzorców antycznych, które według nich były doskonałe. Nazwa „odrodzenie” jest dosłownym tłumaczeniem francuskiego słowa „renaissance” – w Polsce ten okres również nazywa się renesansem.
Humanistami nazywano ludzi wysoko wykształconych – głównie tych, którzy studiowali księgi wywodzące się z antyku w oryginale. Znali języki wielkich kultur, czyli łacinę i grekę. Fascynowały ich wszelkie sztuki, które pochodziły z czasów starożytnych: literatura, muzyka, rzeźba, malarstwo itd. Twierdzili, że każdy wytwór antyku jest doskonały i należy go naśladować. Uważali też, że człowiek jest istotą doskonałą i należy nieustannie dbać nie tylko o piękno umysłu, ale i o piękno ciała.
Dorobek starożytności był przedmiotem badań humanistów, ponieważ uważali go za doskonały. Stawiał w centrum człowieka w przeciwieństwie do nauk średniowiecznych, które przedstawiały go jako istotę grzeszną i ułomną. Humaniści zauważyli także potencjał nauk przyrodniczych; wcześniej były zaniedbywane, bo tłumaczyły świat inaczej, niż było to zapisane w Biblii.
Najwybitniejsze postacie odrodzenia to m.in. Dante Alighieri (twórca „Boskiej komedii”), Erazm z Rotterdamu (filozof), Francesco Petrarka (poeta), William Shakespeare (autor „Romea i Julii” i „Makbeta”), Leonardo da Vinci (malarz, wynalazca). W Polsce: Jan Kochanowski (autor fraszek i trenów, tłumacz), Mikołaj Rej (poeta), Mikołaj Sęp-Szarzyński (twórca sonetów; zaliczany też do grona poetów barokowych).