Literatura baroku zwracała większą uwagę na formę niż na treść. Była pełna kontrastów (przeciwieństw), cechowała się przepychem, podobnie jak inne formy sztuki barokowej. Miała często za zadanie zaskoczyć, zszokować czytelnika.
Jedni z najważniejszych przedstawicieli polskiego baroku, jeśli chodzi o literaturę to Mikołaj Sęp-Szarzyński (prekursor baroku, twórca sonetów) i Jan Andrzej Morsztyn („Do trupa”).