Dzień pracy przeciętnego robotnika w fabryce bawełny, opisany przez Jamesa Kay-Shutterwortha, wyglądał następująco:
· 5:00 - pobudka
· 6:00-8:00 - praca w fabryce
· 8:00-8:30 lub 9:00 - przerwa na śniadanie
· 9:00-12:00 - praca w fabryce
· 12:00-13:00 - przerwa na obiad
· 13:00-16:00 - praca w fabryce
· 16:00-19:00 - praca w fabryce
· 19:00-19:30 lub 20:00 - przerwa na kolację
· 20:00-21:00 - czas wolny
W sumie robotnicy spędzali w fabryce około 12 godzin dziennie, z przerwami na posiłki. Czas wolny, który pozostawał im po całym dniu pracy, wynosił tylko godzinę. Jednakże czasami pracownicy musieli pracować dłużej, zwłaszcza gdy w fabryce była duża presja produkcyjna, co oznaczało, że czas wolny mógł być jeszcze krótszy. Pracownicy byli zmuszeni do ciężkiej pracy przez długi czas, bez wystarczającej ilości czasu na odpoczynek, co skutkowało poważnymi konsekwencjami zdrowotnymi i społecznymi.
Warunki pracy były wynikiem przemian społeczno-ekonomicznych zachodzących wówczas w Wielkiej Brytanii, w szczególności rewolucji przemysłowej, która spowodowała rozwój fabryk i masową produkcję przemysłową. Fabrykanci dążyli do maksymalizacji zysków, co często prowadziło do wykorzystywania pracowników w niewłaściwy sposób, poprzez wydłużanie godzin pracy i ograniczanie przerw. Brak regulacji prawnych i społecznych, a także niska wartość pracy ludzkiej w tamtych czasach, przyczyniły się do takiej sytuacji. Ponadto, w okresie tym wciąż istniał system feudalny i brak równości społecznej, co prowadziło do wykorzystywania przez pracodawców słabszych społecznie warstw, takich jak robotnicy fabryczni. Dopiero później, dzięki działalności społecznej i politycznej, doszło do wprowadzenia regulacji prawnych, które zaczęły chronić prawa pracowników.