Praca w odlewni w XIX wieku była bardzo ciężka i niebezpieczna. Robotnicy byli narażeni na kontakt z wysokimi temperaturami i trującymi oparami, co prowadziło do licznych chorób, w tym schorzeń płuc i chorób skóry. Praca wymagała również dużej siły fizycznej i precyzji, ponieważ odlewnicy musieli manipulować ciężkimi narzędziami i gotowymi elementami metalowymi. Często pracowali w trudnych warunkach, w ciasnych i gorących pomieszczeniach. Właściciele fabryk często stosowali niskie płace i długie godziny pracy, co również wpływało negatywnie na zdrowie i jakość życia robotników.
Takie warunki pracy w odlewniach były skutkiem ekonomicznej presji na maksymalizację zysków właścicieli fabryk, którzy traktowali robotników jako jedynie źródło siły roboczej. Brak odpowiednich regulacji prawnych i brak ochrony pracowników ze strony państwa umożliwiał właścicielom fabryk stosowanie wyzysku, niskich płac i długich godzin pracy. Ponadto rozwój technologiczny sprzyjał automatyzacji i masowej produkcji, co zmniejszało znaczenie umiejętności i wiedzy pracowników, a zwiększało ich zastępowalność.