Na mapie lokalizacji przemysłu w Europie w 1. połowie XIX w. można zauważyć obszary, które były najsłabiej uprzemysłowione. Należą do nich głównie regiony południowej Europy, takie jak Hiszpania, Portugalia, Grecja i Włochy. Na tych obszarach w tym okresie dominował rolnictwo i rzemiosło, a przemysł był słabo rozwinięty. W Polsce również przemysł był na niskim poziomie, z wyjątkiem Krakowa i Górnego Śląska, które były ośrodkami przemysłu tekstylnego i górniczego. W ogólnej perspektywie można stwierdzić, że najmocniej uprzemysłowione były Wielka Brytania, Niemcy, Francja, Belgia i Holandia, które stanowiły główne ośrodki przemysłowe w Europie w tamtym okresie.
Przyczyną nierównomiernego rozwoju przemysłu w Europie w 1. połowie XIX w. było wiele czynników. Jednym z nich była różnica w dostępności surowców, np. w Wielkiej Brytanii była obfitość w węgiel i żelazo, co sprzyjało rozwojowi przemysłu, natomiast na południu Europy było to znacznie trudniejsze. Ponadto rozwój przemysłu zależał od sytuacji politycznej i gospodarczej w danym kraju, takich jak stabilność rządu, poziom edukacji i technologiczny, czy sytuacja na rynku pracy. Ważnym czynnikiem był również dostęp do rynków zbytu, co sprzyjało rozwojowi przemysłu w krajach o korzystnej sytuacji geograficznej, np. w Niemczech, gdzie łatwiej było eksportować produkty.