Schyłek wieku, Wisława Szymborska – pojawia się pytanie „Jak żyć”, autorka nie udziela odpowiedzi, podkreśla, iż naiwnie jest myśleć, że będzie znać odpowiedź na pytanie, które nurtuje ludzkość od zawsze.
Koniec wieku XX, Kazimierz Przerwa–Tetmajer – pytania, jakie pojawiają się w utworze, dotyczą sposobu poradzenia sobie z przeżywanym przez pokolenie modernistów bólem egzystencjalnym (ironia, wzgarda, przekleństwo, rozpacz, walka, rezygnacja, przyszłość, użycie), autor wyśmiewa każdy z nich, utwór kończy gorzka refleksja, iż poczucia nieustannej pustki nie da się zwalczyć. Podkreśla to cytat: Jakaż jest przeciw włóczni złego twoja tarcza człowiecze z końca wieku? … Głowę zwiesił niemy.
W wierszu Schyłek wieku autorka zadaje pytanie „Jak żyć”, nie udziela na nie odpowiedzi, pozostawia czytelnikom pole do interpretacji. Podkreśla, iż jest to jedno z naiwnych pytań, na które tak naprawdę nie zna odpowiedzi nikt. Natomiast Kazimierz Przerwa–Tetmajer w utworze „Koniec wieku XIX” zadając pytania, poddaje ocenie wszelkie sposoby na rozwiązanie problemu pustki egzystencjonalnej, z jakim się mierzy jego pokolenie. Żadne z podanych niestety nie stanowi rozwiązana dla ludzi XIX wieku.