Wnętrze domu zostało opisane realistycznie, nie jest one bogate i jest to przestrzeń dobrze znana bohaterce. Jednocześnie dzięki zastosowanym środkom stylistycznym – porównaniom i abstrakcyjnym metaforom opisane pomieszczenia nabierają charakteru baśniowego. Stają się bardziej poetyckie, jak również pokazują przestrzeń domową okiem dziecka z rozwiniętą wyobraźnią.
Dzieci mają tendencje do nadawania przestrzeni, którą znają, jak i także tej nieznanej cech magicznych, dzięki którym porządkują narrację. Wiolce pozostały niektóre z tych skojarzeń, lecz dostrzega ona także biedę swojego domu.