Praca organiczna to koncepcja społeczno-polityczna, głosząca, że rozwój narodu i państwa powinien następować w sposób naturalny i organiczny, poprzez rozwój samorządności, kultury i gospodarki. Koncepcja ta pojawiła się w XIX wieku i była ważnym nurtem myśli politycznej w okresie zaborów.
Trójlojalizm to ideologia polityczna, która zakładała równoczesną lojalność wobec trzech państw: Rosji, Niemiec i Austrii. Była to koncepcja rozwijana w okresie zaborów i miała na celu wyjście z impasu politycznego, w którym znalazło się państwo polskie.
Pozytywizm warszawski to kierunek kulturalny i filozoficzny, który pojawił się w drugiej połowie XIX wieku w Warszawie. Cechował się on wiarą w postęp i rozum jako źródło poznania, a także propagowaniem pracy organicznej i trójlojalizmu. Pozytywiści warszawscy uważali, że dla Polski najważniejsze jest rozwijanie się w dziedzinach kultury, nauki i gospodarki, aby naród mógł się uniezależnić od zaborców.
Praca organiczna i trójlojalizm to pojęcia charakterystyczne dla nurtu myśli politycznej w okresie zaborów. Praca organiczna głosiła, że rozwój państwa i narodu powinien odbywać się w sposób naturalny i organiczny, poprzez rozwój kultury, gospodarki i samorządności. Trójlojalizm zaś zakładał równoczesną lojalność wobec trzech państw zaborczych: Rosji, Niemiec i Austrii, co miało na celu wyjście z impasu politycznego. Pozytywizm warszawski to kierunek filozoficzny i kulturalny, który rozwijał się w Warszawie w drugiej połowie XIX wieku. Jego przedstawiciele wierzyli w postęp i rozum jako źródło poznania, a także propagowali pracę organiczną i trójlojalizm. Pozytywiści warszawscy uważali, że najważniejsze dla Polski jest rozwijanie się w dziedzinach kultury, nauki i gospodarki, aby naród mógł się uniezależnić od zaborców.