Autoportret z żoną Stanisława Wyspiańskiego to wyjątkowy obraz, który ukazuje artystę i jego żonę, chłopkę w tradycyjnym stroju ludowym. Portret ten, ze względu na charakterystyczne cechy, stał się symbolem mezaliansu, jaki zawarł artysta. Żona Wyspiańskiego, jako przedstawicielka ludu, została przedstawiona w typowym stroju ludowym, co podkreśla jej prostotę i naturalność. Wyspiański, który reprezentował kulturę elity, w przeciwieństwie do swojej żony, ukazał się w eleganckim garniturze, co podkreśla jego pozycję społeczną. Na portrecie oboje patrzą spokojnie i pewnie, co może symbolizować ich wzajemną miłość i akceptację. Wyspiański w ten sposób nie tylko ukazał swoją żonę, ale także odważnie wyraził swoją osobistą wizję sztuki, a także sprzeciwił się konwencjonalnym wyobrażeniom o ideałach artystów i ich małżeństw.
Autoportret z żoną Stanisława Wyspiańskiego to portret przedstawiający artystę i jego żonę, stworzony w 1904 roku. Obraz ten stanowi wyraz artystycznej wizji Wyspiańskiego, który w swojej sztuce podkreślał wartości ludowe i kulturowe. Wyspiański przedstawił swoją żonę, pochodzącą z ludu, w tradycyjnym stroju ludowym, co może symbolizować jej prostotę i naturalność. Natomiast artysta sam ukazany został w eleganckim garniturze, co podkreśla jego pozycję społeczną i artystyczną. Wyspiański w ten sposób odważnie wyraża swoją indywidualność i sprzeciwia się konwencjonalnym wyobrażeniom o idealnych artystach i ich małżeństwach. W portrecie oboje patrzą spokojnie i pewnie, co może symbolizować ich wzajemną miłość i akceptację, a także oddanie sztuce i kulturze. Wyspiański w ten sposób dokonał nie tylko wybitnego osiągnięcia artystycznego, ale także wyraził swoją osobistą wizję sztuki i społeczeństwa.