Okres Młodej Polski to czas od około 1890 do 1918 roku, który charakteryzował się poszukiwaniem nowych wartości artystycznych i estetycznych. Główne założenia Młodej Polski to dążenie do indywidualizmu, eksperymentowanie z formą i stylem oraz wyzwolenie od dotychczasowych norm i wzorców.
Najważniejszymi twórcami Młodej Polski byli m.in. Stanisław Wyspiański, Jacek Malczewski, Olga Boznańska, Józef Mehoffer i Leon Wyczółkowski. Wszyscy oni w różny sposób nawiązywali do polskiej tradycji kulturowej, a ich sztuka oscylowała pomiędzy dążeniem do nowoczesności a chęcią odnalezienia się w korzeniach kultury narodowej. W sztuce Młodej Polski pojawiały się również motywy egzystencjalne, takie jak rozterki, napięcia i konflikty emocjonalne.
Ważnymi nurtami sztuki w okresie Młodej Polski były symbolizm, secesja i impresjonizm. Symboliści skupiali się na wyrażeniu wewnętrznych stanów emocjonalnych, secesjoniści natomiast kładli nacisk na ornamentację i stylizację. Impresjoniści natomiast starali się oddać wrażenia odbierane przez zmysły.
Okres Młodej Polski to czas niezwykłej kreatywności i rozwoju sztuki w Polsce, który nawiązywał do polskiej tradycji kulturowej, ale jednocześnie dążył do nowoczesności i eksperymentów formalnych. Głównymi celami Młodej Polski były wolność od konwenansów i dążenie do indywidualizmu. W sztuce tego okresu pojawiały się również motywy egzystencjalne, a sztukę łączono z literaturą i filozofią. Symbolizm, secesja i impresjonizm to ważne nurty w sztuce Młodej Polski, które pozwalały artystom na wyrażanie wewnętrznych stanów emocjonalnych, stylizację i eksperymentowanie z formą.