Konwencja baśniowa to sposób pisania literatury i poezji, który polega na naśladowaniu stylu, w którym powstawały baśnie. Konwencja ta zawiera zwroty charakterystyczne dla baśni, a także sposób kreowania bohaterów oraz świata przedstawionego, który jest wzorowany na tym baśniowym.
Cechy : archaizmy, elementy fantastyczne, motyw walki dobra ze złem, duża ilość złotych myśli, aforyzmów i morałów, postacie są albo dobre albo złe, kreacje bohaterów służą przekazaniu określonej idei, bardzo często świat przedstawiony przypomina realia średniowieczne, odchodzenie od realistycznego przedstawiania zdarzeń, realizm stanowi narzędzie w toku akcji.
Konwencja baśniowa została zastosowana w balladach Mickiewicza – „trzech Budrysów” i „Świteź” oraz w balladzie „Król olch” J.W. Goethego. W obu utworach występują nawiązania do średniowiecza, archaizmy (np. Laszka synowa”), kreacje bohaterów służą przedstawianiu jakieś idei, natura pełni funkcję nie tylko tła ale też jest bohaterem utworu, postaci są albo dobre albo złe. Taką konwencję przyjął też Baczyński tworząc „Balladę zimową”
Cechy konwencji baśniowej : archaizmy, elementy fantastyczne, motyw walki dobra ze złem, duża ilość złotych myśli, aforyzmów i morałów, postacie są albo dobre albo złe, kreacje bohaterów służą przekazaniu określonej idei, bardzo często świat przedstawiony przypomina realia średniowieczne, odchodzenie od realistycznego przedstawiania zdarzeń, realizm stanowi narzędzie w toku akcji.
Zarówno Mickiewicz jak i Goethe oraz Baczyński odwołali się do konwencji baśniowej w swoich utworach : postaci są wyraźnie zarysowane, natura odgrywa dużą rolę w akcji, występują archaizmy językowe, występują odwołania do średniowiecza oraz fantastyczne postaci lub wydarzenia.