Oba dzieła odwołują się do motywu mojr – czyli kobiet, które przędły ludki żywot. Gdy nadchodził kres życia przecinały nić złotymi nożycami. Na obrazie nić jest złota, aby podkreślić wyjątkowość ludzkiego życia, natomiast u J. Brana nic jest szara. Dla podmiotu lirycznego życie jest nic nie warte i nudne. Nie ma żadnej wartości. Jest znudzony, ale wciąż ma nadzieję na lepsze życie. Czeka na cud.
Mojry – ten motyw jest obecny zarówno w wierszu J. Barana jak i na obrazie Johna Melhuish Strudwick. Były to prządki, które przędły nici ludzkich żyć. Gdy nadchodził kres życia przecinały nić złotymi nożycami.
Na obrazie nić jest złota aby podkreślić, że każde życie jest wyjątkowe. Dla podmiotu lirycznego nić jest szara bo jest zmęczony i znudzony. Odczuwa wszechogarniający go marazm.