„Ach! Ileż jest spoczynku w tym słowie: tak trzeba!” ten fragment dotyczy tego, że los każdego człowieka jest taki sam. Kojące jest dla podmiotu lirycznego to, że i tak nie ma co z tym walczyć – można w spokoju poczekać na ostateczny koniec 0– ponieważ on i tak przyjdzie.
Nie jest to wyraz sprzeciwu czy buntu. Jest to raczej wyraz pogodzenie się i ulgi, ze jednak nie trzeba walczyć. Można w spokoju poczekać na to co nieuniknione.