Rycerz walczy ze śnieżycą („oczy z ołowiu”, „na mróz jak na igłę / wbici – z wolna zmieniał się w kamień”), pojawia się wspomnienie matki, która wynosi chleb na powitanie syna, ale rycerz już zamarzł, zmarł w pól ruchu.
Rycerze w średniowieczu kierowali się etosem rycerskim – nie krzywdził słabych, nie czynił zła bronił słabszych, zawsze walczył do końca. Rycerz Baczyńskiego jest ukazany jak walczy ze śnieżycą. Próbuje się przez nią przedrzeć, ale nie udaje musie to. Taki sposób ukazania rycerza – ulegającego w walce, zmieniającego się w kamień, to paradoks – pokazanie takiej sytuacji, która nie ma prawa się wydarzyć – człowiek nie zamienia się w kamień.
W średniowieczu rycerze kierowali się kodeksem rycerskim –nieczynienie zła, walka do końca z honorem. Baczyński tak ukazał swego rycerza walczącego do końca, ale zmienna się w kamień – zamarza.