W pierwszej strofie podmiot liryczny opisuje sielski krajobraz używając słownictwa wartościującego „piękna” oraz zdrobnień: „rzeczułka”, „zarostek” natomiast w drugiej strofie pojawia się atmosfera grozy. Dzieje się tak dzięki użyciu słów związanych z nocą i cmentarzem: „puszczyk”, „sowy”, „mogiła” oraz słownictwa wartościującego negatywnie : „stara”. Takie opisywanie krajobrazu pokazuje, że Mickiewicz stosuje konwencję sentymentalna , ale za chwilę ją przekształca.
Mickiewicz stosuje kontrast najpierw w konwencji sentymentalnej opisuje sielski krajobraz używając słownictwa wartościującego „piękna” oraz zdrobnień: „rzeczułka”, „zarostek” natomiast w drugiej strofie pojawia się atmosfera grozy. Dzieje się tak dzięki użyciu słów związanych z nocą i cmentarzem: „puszczyk”, „sowy”, „mogiła” oraz słownictwa wartościującego negatywnie : „stara”.