Zjednoczenie Włoch miało miejsce w XIX wieku i polegało na połączeniu niezależnych państw włoskich w jedno państwo. W tym procesie najważniejszą rolę odegrał Piemont, który pod przywództwem króla Wiktora Emanuela II i premiera Camillo di Cavour dążył do zjednoczenia Włoch.
Piemont był jedynym państwem włoskim z własnym rządem i armią, co dało mu przewagę nad innymi państwami. W 1859 roku, dzięki sojuszowi z Francją, Piemont pokonał Austrię i włączył do swojego terytorium Lombardię i Wenecję. W 1860 roku przeprowadzono referendum w Księstwie Sabaudii i Księstwie Parmy, które przystąpiły do Królestwa Piemontu.
W 1861 roku zostało ogłoszone powstanie Królestwa Włoch, którego pierwszym królem został Wiktor Emanuel II. W kolejnych latach, dzięki sojuszom i wojnom, Włochy powiększały swoje terytorium i ostatecznie zjednoczyły się pod rządami dynastii Sabaudzkiej.
Piemont odgrywał kluczową rolę w zjednoczeniu Włoch ze względu na swoją silną pozycję polityczną i militarną. Piemont był jedynym państwem włoskim, które posiadało własną armię i rząd oraz miało kontakty dyplomatyczne z innymi państwami europejskimi. To pozwoliło mu na przeprowadzenie skutecznych działań wojennych, dzięki którym udało się podbić Lombardię i Wenecję. Dodatkowo Piemont posiadał dobrze rozwinięte przemysły i infrastrukturę, co umożliwiło szybki rozwój kraju po zjednoczeniu.