Koniec XIX wieku to okres, w którym w filozofii i literaturze dominowały idee pesymizmu, sceptycyzmu oraz krytycyzmu wobec tradycyjnych wartości i norm społecznych. Wpłynęły na to m.in. rewolucja przemysłowa, której skutkiem było zubożenie klasy robotniczej, a także postęp naukowy, który doprowadził do kryzysu w kwestionowaniu dotychczasowych wartości. Nastroje tego okresu często były melancholijne, a ludzie poszukiwali sensu w życiu i nowych form wyrazu artystycznego.
W filozofii końca XIX wieku dominowały różne kierunki myślowe, które wpłynęły na to, że ludzie zaczęli kwestionować tradycyjne wartości. Często były to idee pesymistyczne, sceptyczne, czy nihilistyczne. M.in. kierunek filozoficzny zwany egzystencjalizmem skupiał się na poszukiwaniu sensu życia, a sceptycyzm wobec nauki i racjonalizmu został rozwinięty przez filozofów takich jak Friedrich Nietzsche czy Arthur Schopenhauer. Na nastroje końca XIX wieku wpłynęło także zubożenie klasy robotniczej, a także postęp naukowy i technologiczny, który zmienił oblicze świata. W literaturze, sztuce i muzyce często dominowały nastroje melancholijne oraz nowe formy wyrazu artystycznego, takie jak impresjonizm czy secesja.