II Rzesza Niemiecka była monarchią konstytucyjną, co oznaczało, że na jej czele stał cesarz, ale władza była ograniczona konstytucją. Władzę ustawodawczą sprawował dwuizbowy parlament — Reichstag, którego członków wybierano w wyborach powszechnych. Władzę wykonawczą sprawował rząd, którego szefem był kanclerz wyznaczany przez cesarza. II Rzesza Niemiecka była skłonna do nacjonalizmu i militarystycznej polityki zagranicznej.
II Rzesza Niemiecka została ogłoszona w 1871 roku i była monarchią konstytucyjną, co oznaczało, że na jej czele stał cesarz, ale władza była ograniczona konstytucją. Konstytucja przewidywała, że władzę ustawodawczą sprawuje dwuizbowy parlament — Reichstag, którego członków wybierano w wyborach powszechnych. Parlament miał ograniczone kompetencje, ale miał wpływ na ustawodawstwo oraz kontrolował rząd. Władzę wykonawczą sprawował rząd, którego szefem był kanclerz wyznaczany przez cesarza. Cesarz miał też władzę nad armią i polityką zagraniczną, co przyczyniło się do rosnącego nacjonalizmu i militarystycznej polityki Niemiec. II Rzesza Niemiecka przetrwała do końca I wojny światowej w 1918 roku.