Mocarstwa europejskie na przełomie XIX i XX wieku, takie jak Wielka Brytania, Niemcy, Francja i Rosja, były zaangażowane w rywalizację o wpływy na arenie międzynarodowej. Ich konflikty wynikały z różnych czynników, takich jak ambicje imperialistyczne, rywalizacja gospodarcza i militarystyczna, sprzeczne interesy w sprawach terytorialnych i strategicznych, a także kwestie narodowe i etniczne.
W celu rozwiązania tych sporów mocarstwa podjęły różne inicjatywy. W niektórych przypadkach stosowano politykę równowagi sił, polegającą na zapobieganiu dominacji jednego państwa w Europie przez utrzymywanie równowagi sił między mocarstwami. Inną strategią było dążenie do nawiązania sojuszy wojskowych i politycznych w celu zwiększenia własnego potencjału i zabezpieczenia przed agresją ze strony innych państw.
Jednym z przykładów działań mających na celu rozwiązanie konfliktów było zawarcie Układu Ententy Cordiale pomiędzy Wielką Brytanią i Francją w 1904 roku, który zakończył długoletnie spory o wpływy w Afryce. Podobnie, w 1907 roku została utworzona pod przewodnictwem Wielkiej Brytanii i Rosji Tzw. Trójprzymierze Północne, które miało na celu zabezpieczenie przed groźbą ze strony Niemiec.
Jednakże, mimo prób rozwiązania konfliktów, napięcia między państwami europejskimi nadal narastały, co ostatecznie przyczyniło się do wybuchu I wojny światowej w 1914 roku.