W 1890 r. najwyższy odsetek mieszkańców miast był w Niemczech, gdzie stanowili oni ponad 20% ludności całego kraju. W 1913 r. najwyższy odsetek mieszkańców miast występował w Wielkiej Brytanii, gdzie już ponad 70% ludności mieszkało w miastach.
To może świadczyć o szybkim rozwoju gospodarczym i przemysłowym tych państw, co przyciągało ludzi z obszarów wiejskich do miast w poszukiwaniu pracy i lepszych warunków życiowych. Niemcy i Wielka Brytania były wówczas jednymi z najsilniejszych gospodarczo państw na świecie, co pozwalało na szybszy rozwój miast i infrastruktury, a także na rozwój przemysłu, co z kolei przyciągało kolejnych mieszkańców miast.
Odsetek ludności mieszkańców miast wskazuje na stopień urbanizacji kraju i poziom rozwoju gospodarczego i przemysłowego. Wzrost liczby mieszkańców miast w porównaniu z populacją wiejską może wskazywać na dynamiczny rozwój gospodarczy i przemysłowy danego kraju, ale także na potrzebę zaspokajania rosnącego zapotrzebowania na siłę roboczą. Z drugiej strony, brak równowagi między rozwijającymi się miastami a wiejskimi obszarami kraju może prowadzić do powstania problemów społecznych i gospodarczych, takich jak ubóstwo, bezrobocie czy kryzysy mieszkaniowe.