Janusz S. Gruchała zauważa ironię w nagromadzeniu argumentów, „nadobfitości dowodów”, a także sam sposób pisania o romantycznych cierpieniach podmiotu lirycznego.
Ironia to figura retoryczna oraz sposób wyrażania się, w którym słowa wyrażają przeciwieństwo swojego dosłownego znaczenia lub sugerują inny sens niż dosłowny. Oznacza świadome wyrażanie się w taki sposób, aby zdanie brzmiało lub było zrozumiane inaczej, niż wskazuje na to jego dosłowne znaczenie, co może wyrażać krytykę, kpinę, szyderstwo, dystans lub pozorną aprobatę wobec czegoś, co tak naprawdę jest krytykowane.