W podanym fragmencie Szekspir złamał zasadę decorum, stosując indywidualizację języka postaci. W związku z czym niania posługuje się językiem odmiennym od języka nieszczęśliwie zakochanej Julii. Jest to sposób mówienia typowy dla niższych warstw społecznych, z jakich wywodzi się służąca.
„Idź do komnaty swej. Znajdę Romea, By cię pocieszył. – Wiem, gdzie go odnajdę. Nocą sprowadzę tu Romea twego; w Brata Wawrzyńca celi się ukrywa.”
Julia mówi w sposób wyrafinowany, posługuje się wyszukanymi metaforami, słownictwem nacechowanym emocjonalnie, wzmacniającymi plastyczność epitetami. Jej język świadczy o jej solidnym wykształceniu i pochodzeniu ze szlacheckiego rodu:
„Śliczny tyranie! O diable anielski! Gołębi kruku! Jagnię z wilczą duszą! Ohyda treści boskiego obrazu!”
Zasada decorum to zasada zgodności treści z formą, jednorodność stylistyczna. Polegała na odpowiednim dobraniu stylu, pisania słownictwa i składni do gatunki oraz tematyki dzieła.