Rozważania Hamleta na widok wydobywanych czaszek nawiązują do dwóch średniowiecznych idei, osnutych na motywie vanitas (Marność nad marnościami, i wszystko marność).
Pierwszy motyw to memento mori – pamiętaj o śmierci. Motyw ten był popularny w malarstwie i sztuce złotniczej XVI/XVII wieku – atrybutem postaci i modną ozdobą była właśnie czaszka.
Drugim motywem była mors omnia adaequat– czyli to, że śmierć dotyczy każdego.
Równość wszystkich wobec śmierci przedstawiano w sztuce za pomocą danse macabre, czyli tańca śmierci. W kręgu tańczyły więc wspólnie dusze królów i żebraków, szkielety dzieci i dorosłych, trupy bogatych, rycerzy i biednych.
Scena na cmentarzu nazywana sceną grabarzy – należy do fragmentów, które zapowiadają w literaturze europejskiej nadejście barokowego teatru niesamowitości i grozy.