W antycznym dramacie tragizm wiąże się z konfliktową sytuacją, która polega na starciu dwóch przeciwstawnych racji, które są tak samo dobre i ważne. Nie da się właściwie wybrać między nimi. Każde działanie bohatera zbliża go do tragicznego końca.
Antygona mierzy się z prawami boskimi i ludzkimi. Są równorzędne, choć sprzeczne ze sobą. Bohaterka jest rozdarta. Gdyby posłuchała Kreona, postąpiłaby wbrew ideałom i nie byłaby lojalna wobec brata. Antygona wybrała boskie prawo i pochowała brata. W wyniku swoich działań została skazana przez Kreona na śmierć. Jej śmierć powoduje samobójczą śmierć jej narzeczonego i jego matki.
Tragizm Hamleta wynika z podjętego przez niego wyboru. Jest niszczącą go siłą. Wynika z okoliczności, na które nie ma wpływu i jego własnego wyboru. Wybiera drogę zemsty, poszukiwanie prawdy, działanie. Jest to dla niego trudny wybór, który wymaga poświęcenia. Porzuca Ofelię i dokonuje zbrodni. W wyniku jego działań Ofelia popada w obłęd i popełnia samobójstwo. Hamlet w wyniku pomyłki zabija Poloniusa. W końcu i on sam umiera.
Antygonę i Hamleta łączy to, że podejmowali swoje decyzje ze względu na więzy krwi. Antygona pozostała wierna bratu, a Hamlet ojcu. Dodatkowo ciąży im panowanie władców. W przypadku księcia jest to Klaudiusz, który zdobył władzę poprzez zabicie ojca Hamleta. Natomiast w sytuacji Antygony jest to Kreon, który surowo rządzi i wydaje rozporządzenia, którym nie może ona sprostać. Bohaterowie kierują się w swoim postępowaniu honorem i oddaniem. Są wrażliwi na nierówności, które pojawiają się w ich świecie.
Antygona i Hamlet są bohaterami tragicznymi. Antygona jest antycznym bohaterem tragicznym, natomiast Hamlet jest szekspirowskim bohaterem antycznym.