Oksymorony budują w wierszu świat nieprzyjazny człowiekowi, który atakowany jest z zewnątrz w zasadzie na każdym swoim kroku. Te paradoksy powodują, iż jest to miejsce fascynujące, ale jednocześnie groźne dla jego duchowości i świętości.
Oksymoron to figura retoryczna, która polega na zestawieniu dwóch sprzecznych lub przeciwstawnych sobie pojęć w jednym wyrażeniu. Tworzy ona efekt paradoksu, przyciągając uwagę odbiorcy i nadając treści większą ekspresję. Przykładami oksymoronów mogą być: „gorzka słodycz”, „cicha burza”, „żywa śmierć” czy „jedwabna stal”. W baroku jako okresie pełnym kontrastów i zainteresowania przeciwieństwami, oksymorony często pojawiały się w literaturze, sztuce i filozofii, wzbogacając wyrazistość i treść utworów.