Tekst, który wypowiadają bohaterowie, jest napisany głównie białym wierszem, ale w wielu scenach bohaterowie mówią prozą. Autor używa metafor. Stwarza ogólną atmosferę tragedii.
W sztuce pojawiają się motywy przewodnie. Jednym z nich są obrazy choroby, wrzodu, który miażdży zdrowe ciało – w wypowiedziach wszystkich bohaterów pojawiają się obrazy rozkładu, pracujące nad stworzeniem tematu śmierci.
Kolejnym motywem jest kobieca deprawacja, cudzołóstwo, kapryśna Fortuna. Motyw kobiecej niewierności pojawiającej się w tragedii, jednocześnie wskazuje na główny filozoficzny problem tragedii – kontrast między pozorem a prawdziwą istotą zjawiska.
Autor przedstawia liczne obrazy broni i sprzętu wojskowego związane z wojną i przemocą – podkreślają one aktywną stronę postaci Hamleta w tragedii.
Środki artystyczne tragedii zostały wykorzystane do stworzenia jej wielu obrazów, ucieleśnienia głównego konfliktu tragicznego – samotności humanistycznej osobowości w społeczeństwie, w którym nie ma miejsca na sprawiedliwość, rozum i godność.
Postacie w dramacie są emocjonalne. Targają nimi różne przeżycia, które wyrażają za pomocą odpowiednio dobranych słów.