Wojna trzydziestoletnia, która trwała od 1618 do 1648 roku, była konfliktem o głębokim podłożu religijnym. Zapoczątkowały ją podziały między katolikami a protestantami, a także pragnienie zdobycia wpływów i ustanowienia jedności religijnej. Była ona również sporem o dominację i wpływy dynastyczne między największymi graczami w Europie. Habsburgowie, Wittelsbachowie, Wettynowie i inni, pragnęli poszerzenia granic swoich państw, zdobycia bogactw, surowców naturalnych, portów morskich i strategicznie ważnych terenów.
Konflikt ten stał się okazją do interwencji ze strony innych państw europejskich. Francja, Szwecja, Hiszpania zaangażowały się w nią dla własnych interesów i potencjalnych zysków politycznych, terytorialnych i religijnych. W wyniku tych działań doszło do wyłonienia się dwóch stronnictw:
Liga Katolicka była sojuszem katolickich państw i księstw w Rzeszy Niemieckiej, które popierały cesarza i dążyły do powstrzymania ekspansji protestantyzmu. Największymi graczami tego stronnictwa była Austria i Hiszpania znajdujące się pod panowaniem dynastii Habsburgów.
Unia Protestancka była sojuszem protestanckich państw i księstw w Rzeszy Niemieckiej, którzy sprzeciwiali się próbom katolickiego cesarza i Ligi Katolickiej ograniczenia swobód religijnych protestantów. Królestwo Szwecji pod przywództwem Gustawa II Adolfa włączyło się do wojny po stronie protestanckiej, ponieważ dążyło do zwiększenia swojej pozycji na arenie międzynarodowej i odzyskania wpływów na Morzu Bałtyckim. Również Królestwo Francji, pod rządami Burbonów, zaangażowało się w wojnę po tej stronie. Motywacją Francji była zarówno rywalizacja polityczna z Habsburgami, jak i okazja do osłabienia ich potęgi.
Wojna trzydziestoletnia była skomplikowanym konfliktem, w którym udział brały różne strony o różnych motywacjach. Konflikty religijne, polityczne i regionalne przyczyniły się do wybuchu i eskalacji wojny, która miała ogromne konsekwencje dla Europy Środkowej i wpłynęła na kształtowanie się nowego ładu politycznego na kontynencie.