Zdaniem przywódcy katolików w Rzeszy, zwycięstwo nad protestantami wynikło z łaski Boga i Jego interwencji na rzecz Kościoła katolickiego. Maksymilian opisał bitwę, w której przewaga liczebna i korzystne położenie przynależały stronie heretyckiej, zajmującej pozycje obronne na Białej Górze. Niemniej jednak, dzięki ufności w Boga, cesarskie wojsko przeprowadziło szturm, który zaskoczył obrońców i zapewnił Maksymilianowi zwycięstwo. Władca opisał, jak katoliccy żołnierze zdobyli działa przeciwnika, a następnie zmusili go do rozproszenia się i ucieczki z pola bitwy. Starcie miało miejsce w oktawę Wszystkich Świętych, co zostało uznane za symboliczne i związane z „zemstą” świętych na wrogach wiary.
Bitwa ta miała miejsce 8 listopada 1620 roku i była jednym z kluczowych starć w ramach wojny trzydziestoletniej, mającym duże znaczenie dla ustalenia równowagi religijnej i politycznej w Europie Środkowej. Zwycięstwo katolickich sił cesarskich nad protestantami przyczyniło się do umocnienia władzy papieskiej oraz ograniczenia wpływu protestanckiego.