Polityka zagraniczna Ludwika XIV, znanego jako Król Słońce, była oparta na dążeniu do umocnienia władzy królewskiej i pozycji Francji jako dominującej potęgi w Europie. Ludwik XIV dążył do centralizacji władzy i umocnienia swojej pozycji w duchu absolutyzmu. Jego polityka zagraniczna była ściśle powiązana z wewnętrznym umacnianiem swojej władzy i dominacji nad szlachtą, aby zapewnić jedność i dyscyplinę we własnym kraju.
Monarcha dążył do poszerzenia granic Francji i zdobycia strategicznych terytoriów, m.in. Alzacji, Lotaryngii i innych regionów zachodnich Niemiec. Prowadził politykę opozycyjną wobec dominacji dynastii Habsburgów, w ramach której dążył do osłabienia ich wpływów i kontroli nad Europą Środkową, często angażując się w konflikty z wspierając ich przeciwników.
Ludwik XIV pragnął utrzymania równowagi sił w Europie poprzez zawieranie sojuszy, negocjacje i twardą dyplomację zapoczątkowaną przez kardynała Richelieu. Często próbował wykorzystywać sprzeczności i konflikty między innymi państwami, aby umocnić własną pozycję i osiągną prywatne korzyści. Król Słońce inwestował znaczne środki w rozwój kultury dworskiej i propagandy, aby promować wizerunek potęgi i blasku. Budował pałace, takie jak Wersal czy Luwr, wspierał artystów, pisarzy i naukowców, tworząc atmosferę, która miała podkreślać znaczenie cywilizacyjne i kulturowe Francji.
Polityka zagraniczna Ludwika XIV miała na celu umocnienie pozycji Francji jako potęgi europejskiej i utrzymanie dominacji we własnym kraju. Jednak wywołał w ten sposób również liczne konflikty i wojny, m.in. o sukcesję hiszpańską, które wpłynęły na dalsze losy Europy.