Na podstawie tekstu autor wydaje się być zwolennikiem rządów absolutnych. Uzasadnieniem tego jest fakt, że przedstawia on władzę królewską jako świętą, ojcowską i absolutną. Podkreśla, że monarcha jest sługą Boga i działa jako Jego zastępca na ziemi. Bossuet twierdzi, że władza królewska nie musi tłumaczyć się przed nikim i jest nieodwołalna. Argumentuje on, że koncentracja władzy w rękach króla, przynosi korzyści państwu i zapewnia porządek oraz spokój publiczny. Stawia monarchę ponad jednostkowe interesy, uważając, że monarcha ma największe powody do utrzymania i rozwoju potęgi królestwa.
Jednym z najbardziej znanych monarchów absolutnych był Ludwik XIV, który panował we Francji jako król słońce przez ponad 72 lata, co czyniło go najdłużej panującym monarchą w historii Europy (został zdeklasowany przez Elżbietę II). Jego długotrwałe rządy były jednym z przykładów centralizacji władzy i rozkwitu państwa absolutystycznego. Jednakże budziły one także kontrowersje z powodu swojej autokratycznej natury i ograniczenia swobód jednostek. Ludwik XIV jest często kojarzony z dewizą „L'État, c'est moi” (Państwo to ja), która podkreślała jego absolutystyczną władzę.