Imperium osmańskie było potężnym mocarstwem na Bliskim Wschodzie i w Europie Południowo-Wschodniej. Ludwik XIV widział w nim potencjalnego sojusznika przeciwko swoim konkurentom, zwłaszcza Habsburgom, którzy rządzili Hiszpanią i Austrią. Sojusz z imperium osmańskim mógłby osłabić ich pozycję w regionie i dać Francji przewagę w rywalizacji o wpływy w Europie.
Szwecja była silnym królestwem na północy Europy, odgrywającym istotną rolę w kontynentalnej polityce. Ludwik XIV widział w niej potencjalnego sojusznika w celu zrównoważenia wpływów Habsburgów. Ponadto, poprzez sojusz z Szwecją, Francja mogła wykorzystać jej potencjał militarny w celu osiągnięcia swoich celów ekspansji terytorialnej i politycznej.
Rzeczpospolita Obojga Narodów była ważnym sojusznikiem Francji na wschodzie, miała duże znaczenie strategiczne wynikające z jej położenia. Ludwik XIV widział w niej potencjalnego sojusznika przeciwko Habsburgom i wpływowym państwom niemieckim. Ponadto, sojusz z ten mógłby pomóc Francji w osiągnięciu kontroli nad terenami niemieckimi i zapewnieniu stabilności granic.
Wszystkie te państwa były w pewnym stopniu konkurentami Habsburgów, co stwarzało możliwość budowania sojuszy przeciwko nim. Dla Ludwika XIV, który dążył do wzmocnienia Francji i ograniczenia wpływów Habsburgów, sojusz z imperium osmańskim, Szwecją i Rzecząpospolitą był ważnym elementem polityki zagranicznej.