Monarchia absolutna, której przykładem jest państwo Ludwika XIV we Francji, charakteryzowała się centralizacją władzy w rękach króla, który był uważany za nadrzędną postać, której pozycja i status wynikały z boskiego namaszczenia. Ludwik XIV nosił przydomek „Król Słońce”, dbał o kreowanie swojego w sztuce i kulturze za pomocą propagandy i prasy, nawiązując do zdobnictwa solarnego. Dążył w ten sposób do wprowadzenia kultu własnej jednostki.
W absolutyzmie decyzje polityczne podejmowane były jednostronnie, bez udziału parlamentu czy innych instytucji reprezentacyjnych. Monarcha uznawany był za przedstawiciela Boga na ziemi, co dawało mu niekwestionowany autorytet i władzę absolutną. Król sprawował władzęwykonawczą, ustawodawczą i sądowniczą. Nie istniał system podziału i równowagi władzy, co oznaczało, że wszystkie decyzje zależały wyłącznie od woli władcy. Władyka miał także pełną kontrolę nad siłami zbrojnymi, co umożliwiało utrzymanie wpływów i stłumienie ewentualnych buntów czy opozycji.
Monarcha, za pomocą polityki merkantylistycznej, dążył do wzmacniania gospodarki państwa poprzez kontrolę nad handlem, produkcją i polityką kolonialną. Celem było gromadzenie bogactwa i zwiększanie potęgi ekonomicznej państwa, co przekładało się również na potencjał militarny.
Warto dodać, że Ludwik XIV, znany jako Król Słońce, był jednym z najdłużej panujących monarchów w historii. Jego rządy trwały aż 72 lata, od 1643 do 1715 roku. Był symbolem potęgi absolutyzmu oświeconego, wprowadził wiele reform, które umocniły monarchię we Francji. Jego pałac w Wersalu stał się symbolem przepychu i luksusu, a dwór królewski był miejscem skupiającym artystów, pisarzy i intelektualistów, którzy przyczynili się do rozkwitu kultury francuskiej .