Konflikt między władcami dynastii Stuartów a parlamentem w pierwszej połowie XVII wieku był głównie spowodowany różnicami w podejściu do władzy i rządzenia. Stuartowie dążyli do centralizacji władzy i uznawali swoje prawo do rządzenia jako suwerenni monarchowie. Jednak parlament dążył do zachowania swoich uprawnień i ograniczenia władzy królewskiej.
Konflikt miał również podłoże religijne. Stuartowie, zwłaszcza Karol I, dążyli do wprowadzenia w Anglii i Szkocji anglikańskiego kościoła państwowego, co spotkało się z opozycją ze strony katolickich frakcji w państwie.
Parlament był odpowiedzialny za uchwalanie podatków, a spór narastał wokół kwestii, czy król może samodzielnie nakładać podatki bez jego zgody. W obliczu absolutystycznych zapędów monarszych, parlament dążył do zachowania kontroli nad finansami państwa.
Władcy angielscy dążyli do zwiększenia swojej kontroli nad armią, co spotkało się z opozycją rządu obawiającego się, że król wykorzysta tę siłę do narzucenia swojej władzy i rozwiązania republikańskich mechanizmów ustroju Wielkiej Brytanii.
Obawy te doprowadziły do serii konfliktów, takich jak angielska wojna domowa (1642-1651), która ostatecznie poskutkowała obaleniem monarchii i ustanowieniem Republiki pod rządami Lorda Protektora Olivera Cromwella.
W rezultacie tych konfliktów doszło do serii wojen domowych które doprowadziły do obalenia i egzekucji Karola I oraz do ustanowienia na pewien czas republiki pod władzą Olivera Cromwella. Konflikt między władcami z dynastii Stuartów a parlamentem odegrał istotną rolę w kształtowaniu się późniejszego ustroju Wielkiej Brytanii, przyczyniając się do rozwoju idei konstytucyjnych i parlamentarnych.