Okopy Lubomirskiego zostały wytyczone w 1770 roku przez Stanisława Lubomirskiego, ówczesnego marszałka wielkiego koronnego. Głównym celem przyświecającym tej decyzji było zastosowanie środków sanitarnych mających za zadanie powstrzymanie epidemii dżumy, która wówczas szalała w Europie Środkowej. Podróżni mogli wjechać do miasta tylko przez kilka przerw w umocnieniach, zwanych rogatkami.
Linia ta była również wykorzystywana do celów podatkowych, ponieważ wszystkie towary wjeżdżające do miasta były oclone. W 1794 roku okopy zostały częściowo wzmocnione, aby obejmować wojskowe punkty obronne i odegrały pewną rolę w obronie Warszawy przed wspólnym rosyjsko-pruskim oblężeniem miasta latem tego roku.
