Wojna polsko-rosyjska w 1792 roku była konfliktem zbrojnym, który rozegrał się na tle politycznych napięć między Rzeczpospolitą a Imperium Rosyjskim powstałymi na gruncie reform ustrojowych wprowadzonych przez Konstytucję 3 maja. Pretekstem do wojny były zawarcie konfederacji targowickiej, która zrzeszała przeciwników reform i obozu królewskiego.
Pierwszym ważnym starciem była bitwa pod Mirem, która miała miejsce 11 czerwca, zakończona porażką wojsk litewskich broniących kraju przed wkraczającą ze wschodu armią rosyjską. Kolejnym starciem była bitwa pod Zieleńcami, która miała miejsce 18 czerwca. Siły polskie pod dowództwem Józefa Poniatowskiego odniosły tam zwycięstwo nad wojskami rosyjskimi. Następnie, bitwa pod Zelwą, która miała miejsce 4 lipca była starciem, w którym siły litewskie zostały rozgromione przez rosyjskiego głównodowodzącego – Borysa Pietrowicza Mellina.
18 lipca doszło do bitwy pod Dubienką. Mimo że siły polskie były 4-krotnie mniej liczne, udało im się stawić opór rosyjskiej armii i zadać jej ciężkie straty przy znikomych stratach własnych. Stało się to dzięki dowództwu Tadeusza Kościuszki, którzy wykorzystał swoją wiedzę i doświadczenie z wojny o niepodległość Stanów Zjednoczonych. Jednakże z racji na przewagę wroga, przejście króla na stronę konfederacji oraz wydanie rozkazu powtrzymania walk Kościuszko musiał się wycofać z bitwy.
Bitwa pod Brześciem Litewskim, która miała miejsce 23 lipca, była kolejnym ważnym starciem. Wojska polskie stawiły opór rosyjskim siłom, ale ostatecznie musiały się wycofać w stronę Warszawy. Ostatnim ważnym starciem w tej wojnie była bitwa pod Krzemieniem, która miała miejsce 24 lipca. Siły litewskie pod dowództwem zastawiły zasadzkę na wojska rosyjskie i zadały dotkliwe straty, zmuszając przeciwników do ucieczki.
