Okres saski w historii Rzeczypospolitej, obejmujący lata 1697-1763, to czas, kiedy na tronie polskim zasiadali królowie z dynastii Wettinów: August II Mocny i August III Sas. Na początku XVIII wieku, Europa była areną licznych konfliktów i zmieniających się sojuszy. Rzeczpospolita, choć formalnie suwerenna, była często wciągana w te konflikty.
August II Mocny, będąc jednocześnie elektorem Saksonii, dążył do zwiększenia swojej władzy i wpływów, co prowadziło do zaangażowania Rzeczypospolitej w szereg konfliktów, takich jak wielka wojna północna.
Równocześnie, Rzeczpospolita była pod presją ze strony rosnących potęg: Rosji, Prus i Austrii. Te trzy mocarstwa dążyły do zwiększenia swojego wpływu w Europie Środkowej, co prowadziło do ingerencji w sprawy wewnętrzne Rzeczypospolitej. Te zewnętrzne naciski, w połączeniu z wewnętrznymi problemami, takimi jak degeneracja i nadużywanie liberum veto, doprowadziły do osłabienia władzy centralnej i wzrostu anarchii szlacheckiej.
Elekcyjny system wyboru władcy Rzeczypospolitej stał się narzędziem projekcji wpływów obcych mocarstw, które – wykorzystując podziały wśród szlachty i magnaterii – korumpowały fakcje i stronnictwa polityczne, by obsadzać tron swoimi poplecznikami.
Te przykłady pokazują, że wpływ państw ościennych na sytuację wewnętrzną Rzeczypospolitej przejawiał się przez interwencje militarne, wspieranie różnych frakcji politycznych, kształtowanie polityki zagranicznej i terytorialne zmiany dokonane przez rozbiory.