Druga połowa XVIII wieku była dla społeczeństwa polskiego okresem intensywnych przemian w sferze świadomości politycznej. W tym czasie naród polski zaczął dostrzegać potrzebę reform, które mogłyby odmienić losy Rzeczypospolitej. Coraz więcej osób zaczęło zauważać, że dawny system polityczny, oparty na liberum veto i demokracji szlacheckiej, nie jest już skuteczny.
Jednym z najważniejszych wydarzeń tego okresu był Sejm Czteroletni (1788-1792), który stał się symbolem dążeń reformatorskich. W czasie jego obrad podjęto wiele istotnych decyzji, które miały na celu modernizację państwa: przyjęto Konstytucję 3 maja, która była pierwszą w Europie nowoczesną konstytucją. Ustanawiała ona monarchię konstytucyjną i ograniczała wpływy szlachty na rządy państwa.
Pomimo tych reform, społeczeństwo polskie było podzielone. Wielu szlachciców obawiało się utraty swoich przywilejów i sprzeciwiało się zmianom. Ta opozycja doprowadziła do konfederacji targowickiej i ostatecznie do rozbiorów Polski.