Polityka gospodarcza Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR) w latach 70. XX w. miała pewne mocne strony. Jedną z nich było skoncentrowanie się na rozwoju przemysłu ciężkiego, szczególnie w sektorze hutnictwa i metalurgii. Dzięki inwestycjom w te obszary Polska zwiększyła produkcję stali i poprawiła swoje zdolności produkcyjne. Kolejną pozytywną cechą była modernizacja infrastruktury, obejmująca rozbudowę dróg, autostrad i elektrowni, co miało poprawić warunki życia oraz wspierać rozwój gospodarczy. Stabilizacja społeczna była również widoczna przez pewien czas, co objawiało się wzrostem dostępności do towarów, rozwinięciem mieszkalnictwa i podniesieniem standardu życia dla niektórych grup społeczeństwa.
Polityka gospodarcza PZPR wykazywała również istotne słabe strony. Finansowanie inwestycji poprzez zadłużenie zagraniczne prowadziło do narastającego długu, co w późniejszych latach przyczyniło się do kryzysu ekonomicznego. Brak efektywności gospodarczej był kolejnym problemem, gdzie niektóre inwestycje okazywały się mniej opłacalne, wpływając negatywnie na całą gospodarkę. Koncentracja na rozbudowie przemysłu ciężkiego sprzyjała nierównomiernemu rozwojowi, zwiększając nierówności społeczne. Ponadto brak pluralizmu gospodarczego i kontrola nad gospodarką przez jedną partię ograniczały wolność przedsiębiorczości i konkurencji, co miało negatywny wpływ na innowacje i elastyczność gospodarki.
Polityka gospodarcza PZPR w latach 70. miała pewne sukcesy, zwłaszcza w rozwoju przemysłu ciężkiego i infrastruktury. Jednakże jej słabe strony, takie jak zadłużenie zagraniczne, brak efektywności i nierówności społeczne, doprowadziły do trudnej sytuacji ekonomicznej Polski w późniejszym okresie.